Галоднае блуканне па Ханою

Паднялася не вельмі рана, але раней абеду) Апранула адную рубашку, хаця маці хазяйкі жэстамі сказала, што будзе холадна. Але ж я з Беларусі, напэўна, в'етнамскае холадна - гэта цепла па-нашаму. Трэба было паслухаць мудрую жанчыну! 

Каб больш не хадзіць па мосце для транспартных сродкаў, я ўпершыню паспрабавала в'етнамскі грамадскі транспарт: аўтобус як аўтобус - з кандуктарам. Каштую 7 тысяч мясцовых грошаў.

Праехала мост і пайшла далей пешам у канкрэтным накірунку - у гэты раз я падрыхтавалася :D Па дарозе купіла сябе сім-карту і падключыла мабільны інтэрнет - алілуя! - і мапа адразу з'явілася і ўвогуле жыцце наладзілася)) Пад шумок прадаўцы прапанавалі выйсці замуж) Дзякуй, але не))

Пасяціла першы будзісцкі храм (уваход платны) - шмат слонікаў і ўнутры будда з сучаснымі падарункамі. Прыгожа, канешне! Але гваздзем візіту стала жаданне мясцовай дзяўчыны, якая таксама гуляла тут разам з еўрпейскага выгляду мужчынам, сфатаграфавацца са мной, бо я прыгожая. Гэта вельмі дзіўна, хоць і прыемна :)

Пайшла далей. Стала халадаць і цямнець і ў выніку сумна. Пакуль не дайшла да нейкай шырокай вуліцы, па якой цякла бурная рака матацыклаў, некаторыя з якіх выплесківаліся на тратуар. Засняла на камеру, спадзяюся фільм атрымаецца файны))

Тым часам ужо зусім сцямнела, мне было холадна і голадна, таму я доўга хадзіла па цэнтру ў пошуках якога-небудзь рэстарана паесці. І знайшла такі нейкі. Заказала першае блюда ў меню (галоўнае в'етнамскае як гугл сказаў, а яшчэ дадаў, як яго есці, бо я амаль не прынялася есці соўс як суп (ен таксама быў у асобнай талерцы) :D

Пасля ўжо сытая і задаволеная знайшла аўтобус і паехала дадому. Па дарозе купіла ў магазіне дабаўку і ноччу даядала. Насычаны дзень!