Прыезд у індэйскі гарадок Атавало

Купіўшы ружы і падарыўшы іх домпрацаўніцы і Элене (праўда, завочна), я са спакойным сумленнем адправілася ў шлях. Цяпер мяне чакаў горад Атавало. Дарога была кароткай, але ж вельмі цікавай. У адрозненне ад Калумбіі ў Эквадоры горы камяністыя і высачэнныя. Вельмі прыгожа! Сення я ўпершыню ўбачыла ўжывую горы са снежным покрывам. Як малюнак! Толькі ўжываю, сапраўдны.

Горад Атавало знаходзіцца паміж такіх вось гор і вулканаў, ды яшчэ вакол яго шматлікія азеры, лагуны і вадапады! Увесь город - гэта адзіны вялікі маркет, рынак як вулічны, так і магазінчаты. На кожным кроку банкі і інтэрнет-кафешкі.

У гэты дзень у мяне адбыўся разрыў шаблону: больш няма індэйцаў, якія запаланілі маю галаву з дзяцінства: статных, высокіх, напалову голых :), якія скачуць на канях і жывуць у вігвамах і ім супрацьлегла цывілізацыя з яе непатрэбнымі рэчамі. У гэтым горадзе індэйцы-камерсанты. Але ж усе роўна яны мне падабаюцца! Длінныя прыгожыя валасы, вочы чорныя і пранізныя. А яшчэ тут яны здароўкаюцца міла :) У Атавало мне падабаецца больш, чым у Кіто.

Засялілася ў гатэль Часкі (Chasqui) з маленькім садзікам, у якім жывуць курыца з пеўнем і растуць таматныя дрэвы. Некалькі паверхаў і тэраса. Па ўсяму хостэлу развешаны памяткі для турыстаў і кнігі для чытання, а на кухне - мапа Атавало і яго акрэснасцей. Мой нумар мне вельмі падабаецца: тут і шкаф для вопраткі, і нармальны пісьмовы стол, і ванная! Толькі ў ей акно без шкла - маласць холадна. Вельмі вялікі ложак, тэлевізар і DVD-прайгравальнік з дыскамі, нават лямпа маленькая для чытання на тумбе ля ложку. Пакуль усе добра :)